Αφήνω στην άκρη ένα σωρό απορίες μου σχετικά με το πώς λειτουργεί το VAR και το πώς διαχειρίζονται οι διαιτητές τις πληροφορίες που δέχονται από τα ψηφιακά εργαλεία που έχουν προκειμένου να λαμβάνουν αποφάσεις που βασίζονται σε αντικειμενικά δεδομένα και όχι σε υποκειμενικές κρίσεις. Στέκομαι, και αυτό είναι που με νοιάζει, στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίστηκε μια 27χρονη Ελληνίδα μια ήττα που της στερεί στην παρούσα φάση το δικαίωμα να διεκδικήσει ένα ολυμπιακό μετάλλιο – το δικαίωμα να εκπληρώσει ένα όνειρο ζωής.

Αυτό λοιπόν το κορίτσι, που τόσο “καίγεται” για ένα ολυμπιακό μετάλλιο, και ενώ είχε μόλις ηττηθεί με έναν τρόπο που – το λιγότερο – την έκανε να νιώθει αδικημένη, και ενώ είχε δίπλα της τον προπονητή της να τον ακούει να μιλά για σκάνδαλο, έναν προπονητή που ωρυόταν δίπλα στον αγωνιστικό χώρο αναζητώντας έναν τρόπο συμπεριφοράς εντός των ορίων για να εκφράσει την οργή του. Εκείνη τη στιγμή, με τόση ένταση, με τους σφυγμούς πολύ ψηλά, με το αίσθημα της αδικίας, με την απογοήτευση για τον αποκλεισμό, η Δώρα Γκουντούρα βρήκε την δύναμη να διαχειριστεί δημοσίως την ήττα σαν Κυρία. Χωρίς να τα βάλει με τη διαιτησία, χωρίς να πιαστεί από τα λόγια του προπονητή, μίλησε στο μικρόφωνο της ΕΡΤ για να εκφράσει τα συναισθήματά της και για να μας πει ότι θα δώσει τον εαυτό της για να βγει πιο δυνατή από μια τόσο μεγάλη δοκιμασία. Και είναι τεράστια η δοκιμασία για μια αθλήτρια ενός μοναχικού σπορ ο αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μια στιγμή που εκείνη ένιωθε δυνατή και έτοιμη για να φτάσει στο βάθρο. Για όλους εμάς είναι εύκολο να πούμε “κουράγιο, περίμενε τους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες”. Μόνο εκείνη ξέρει πώς θα φτάσει μέχρι την επόμενη φορά.

Αυτόν τον καιρό, η κόρη μου, που κλείνει τα 9, γνωρίζει αθλήματα μέσα από τους Αγώνες του Παρισιού. Και γνωρίζει αθλητές. Και δεν είναι εξοικειωμένη με την διαχείριση μιας ήττας, ούτε με το πώς μπορεί κάποιος να διαχειριστεί τα συναισθήματά του όταν αισθάνεται αδικημένος. Η Δώρα Γκουντούρα είναι ένα πρότυπο για την κόρη μου. Όχι μόνο για την λεβεντιά με την οποία ξιφομαχεί. Για την λεβεντιά της μετά από μια ήττα που μοιάζει σε όλους μας άδικη. Έγινε ένα παράδειγμα για τα παιδιά μας. Τούτη τη στιγμή αυτό πιθανότατα δεν αρκεί για να την θρέψει ψυχικά και να της δώσει το κουράγιο για την επόμενη φορά. Θέλω όμως να πω ότι ήταν αρκετές οι φορές που είδα κάποιον ή κάποια να κρεμάει ένα ολυμπιακό μετάλλιο στο στήθος και σκέφτηκα ότι δεν θα ήθελα να αποτελεί παράδειγμα για το παιδί μου. Για την Γκουντούρα είμαι σίγουρος. Πάρει ή δεν πάρει ολυμπιακό μετάλλιο, ξέρω ότι δεν θα πατήσει επί πτωμάτων ούτε θα πουλήσει την ψυχή της στον διάολο για να το κατακτήσει. Με πείθει η στάση της ζωής της μέχρι εδώ και η συμπεριφορά της μετά από αυτή την ήττα. Αυτή είναι μια αληθινή πρωταθλήτρια.”